Πολλές είναι οι απορίες των νέων γονιών γύρω από την διατροφή των παιδιών. Όμως οι απαντήσεις όταν προέρχονται από λανθασμένες αντιλήψεις και μη ειδικούς, δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για την εδραίωση «μύθων».
Ας εξετάσουμε τους πιο διαδεδομένους μύθους γύρω από την διατροφή των μικρών παιδιών και με αυτό τον τρόπο ας ρίξουμε λίγο περισσότερο φως στο πως η γονεϊκή συμπεριφορά μπορεί να επηρεάσει τις διατροφικές συνήθειες των παιδιών κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής τους.
Μύθος 1: Το να τρεφόμαστε είναι η πρώτη προτεραιότητα μας.
Το να αναπνέουμε σωστά και η στήριξη του κεφαλιού είναι οι δυο πρώτες προτεραιότητες μας, πριν φάει το παιδί! Η σίτιση έρχεται αμέσως μετά από αυτές τις διαδικασίες καθώς είναι προαπαιτούμενες ώστε να ολοκληρωθεί χωρίς καμία δυσκολία.
Μύθος 2: Τρεφόμαστε ενστικτωδώς και είναι πάντα εύκολο.
Από την στιγμή την γέννησης μέχρι και τους πρώτους 3-4 μήνες ζωής το βρέφος λειτουργεί ενστικτωδώς με το φαγητό του, καθιστώντας την σίτιση του σχετικά εύκολη. Μετά το πέρας αυτού του χρονικού διαστήματος μέχρι και τα 2 πρώτα χρόνια ζωής, έχουν αναγνωριστεί συγκεκριμένα αναπτυξιακά στάδια σίτισης. Έτσι, η σίτιση είναι μια δεξιότητα η οποία προοδευτικά «εξελίσσεται» και «μαθαίνεται» από τους γονείς και φροντιστές του παιδιού.
Μύθος 3: Δεν είναι σωστό να παίζουμε με το φαγητό. Πάντα πρέπει να προσέχουμε τους τρόπους μας στο τραπέζι.
Αυτό που μας διαφεύγει συχνά είναι ότι οι δεξιότητες που απαιτούνται για να μάθει κάποιος να τρέφεται έρχονται προοδευτικά. Ένα παιδί αρχικά θα πρέπει να μάθει να πιάνει το φαγητό τουλάχιστον μέχρι τον 8ο μήνα. Θα ξεκινήσει να ταΐζει τον εαυτό του με κουτάλι μεταξύ του 8ου μήνα και των 2 πρώτων χρόνων ζωής. Επιδιώκουμε την άμεση επαφή του παιδιού με την τροφή του, καθώς έτσι εξερευνάται η υφή του κάθε τροφίμου, και μέσω του παιχνιδιού εξυπηρετείται ο σκοπός αυτός. Οι καλοί τρόποι πάντα μπορούν να εδραιωθούν στην συνέχεια.
Μύθος 4: Εάν το παιδί πεινάσει, θα φάει.
Οι έρευνες δείχνουν ότι αυτό ισχύει για το 94-96% του πληθυσμού. Στο υπόλοιπο του παιδικού πληθυσμού που αντιμετωπίζει προβλήματα σίτισης, κατάποσης κ.α. γνωρίζουμε ότι δεν επιδιώκουν να καταναλώσουν τρόφιμα που τους δημιουργούν δυσφορία ή/και πόνο (πχ παιδιά με αισθητηριακές δυσκολίες). Αυτό οδηγεί ακούσια στην καταστολή του αισθήματος όρεξης – πείνας – κορεσμού, αφού δεν ικανοποιούνται οι ημερήσιες διατροφικές τους ανάγκες.
Μύθος 5: Το παιδί χρειάζεται να τρώει μόνο 3 φορές μέσα στην ημέρα.
Σύμφωνα με τους πρόσφατους Εθνικούς διατροφικούς οδηγούς, τα παιδιά ανά ηλικιακά στάδια θα πρέπει να έχουν μια διατροφή με ποικιλία και με συγκεκριμένο μέγεθος ημερήσιας μερίδας, λόγου του μικρότερου γαστρεντερικού τους συστήματος. Τα 5-6 καθημερινά γεύματα θα βοηθήσουν στην εδραίωση ενός υγιούς αισθήματος πείνας-κορεσμού και θα τους δώσουν συχνά ευκαιρίες να έρθουν σε επαφή με καινούργια τρόφιμα ώστε να εξοικειωθούν μαζί τους.
Μύθος 6: Τα τρόφιμα χωρίζονται σε κατηγορίες όπως τρόφιμα πρωινού, τρόφιμα μόνο για το μεσημεριανό, βραδινό κ.ο.κ. Επίσης, υπάρχουν «καλά» και «κακά» τρόφιμα.
«Το φαγητό είναι φαγητό». Οι απόψεις πόλωσης που χαρακτηρίζουν το φαγητό ως «καλό» ή «κακό», δεν βοηθούν ένα παιδί να εδραιώσει υγιείς συμπεριφορές και κατ’ επέκταση μια καλή σχέση με το φαγητό του.Χωρίς να παραβλέπουμε τις κατευθυντήριες οδηγίες των Εθνικών Διατροφικών Οδηγών, επιλέγουμε να δομούμε τα παιδικά γεύματα με τις κύριες ομάδες τροφίμων (Υδατάνθρακες: π.χ. δημητριακά, φρούτα και λαχανικά κ.α., Πρωτεΐνες: π.χ. κρέας, όσπρια κ.α., Λίπη: π.χ. ξηροί καρποί κ.α.). Όμως το πότε θα φάει ένα παιδί δεν έχει και τόσο σημασία, αρκεί να είναι ένα ισορροπημένο γεύμα.
Επιπρόσθετα, τα συσκευασμένα τρόφιμα μπορούν να «λειτουργήσουν» ως ένα «σκαλοπάτι» στη διδασκαλία των παιδιών με δυσκολίες σίτισης, ώστε να «επεκτείνουν» την ποικιλία τροφών που μπορούν να φάνε μελλοντικά. Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως τέτοια τρόφιμα τείνουν να είναι ιδιαίτερα επιθυμητά λόγω της γεύσης-μυρωδιάς και υφής τους, ενώ, μπορούν να «μιμηθούν» και τρόφιμα που θέλουμε να δώσουμε στο παιδί μακροπρόθεσμα και δεν είναι ιδιαίτερα επιθυμητά εξαρχής (π.χ. ξεκινάμε από τα πατατάκια, περνάμε στα τσιπς λαχανικών και στο τέλος καταλήγουμε στα φρέσκα λαχανικά).
Κλείνοντας, η μακροπρόθεσμη υγεία του κάθε παιδιού είναι ο κύριος στόχος γονέων και επαγγελματιών υγείας. Στο ταξίδι της (ανα)τροφής τους δεν υπάρχουν παρακάμψεις αλλά ούτε και αδιέξοδα! Αναζητήστε πάντα την τεκμηριωμένη γνώση και εξοπλιστείτε με υπομονή για την καλύτερη δυνατή ανάπτυξη και υγεία των μικρών ηρώων και ηρωίδων σας.
